Scoliose

De afgelopen jaren ben ik me steeds verder gaan verdiepen in scolioses. De curves, de torsies, de plekken met veel spanning of juist te weinig, de organen die in de verdrukking komen; wat een mooie uitdaging. En wat ben ik iedere keer weer blij als ik het verschil zie vóór en ná de les. En al helemaal als ik zie dat er blijvende vooruitgang wordt geboekt. Het vergt veel doorzettingsvermogen, maar er is zeker heel veel winst te behalen. En sterker nog; het is heel belangrijk dat je blijft werken aan de spanningsverschillen in je lijf. Zo voorkom je dat je op latere leeftijd steeds meer last gaat krijgen van je scoliose. Op dit moment volg ik een opleiding bij Scolio-Pilates.

 

Ik ga graag samen met jou de uitdaging aan om je zo (pijn-)"vrij" mogelijk te laten bewegen. Zodat je alles kunt (blijven) doen wat jij graag wilt.

 

Het verhaal van wilna

"Mijn scoliose zorgde er een paar jaar geleden voor dat ik helemaal vast kwam te zitten. Bewegen deed pijn, alles kostte moeite en sporten ging niet meer.

Bang dat dit mijn toekomst was, ben ik met Evelyne begonnen om te kijken of er nog iets te verbeteren zou zijn. Maar hardlopen had ik al opgegeven met mijn rug.

We hebben eerst gewerkt aan het oplossen van de pijn. Daarna hebben we mijn hele lijf losgemaakt. En toen zijn we begonnen met werken aan hoe ik met mijn scoliose beter kan bewegen.

Door gebruik van standaard Pilates oefeningen, maar ook creativiteit, aandacht en respect voor mijn lichaam hebben we bereikt wat onmogelijk leek: ik kan weer hardlopen!

Maar zelfs meer dan dat, omdat bewegen na jaren van vastzitten nu geen moeite meer kost. Het voelt of mijn lichaam weer kan ademen doordat met de juiste oefeningen alles langzaam weer soepeler is gemaakt.

Daarbij is zelfs mijn scoliose verbeterd. Ik ben me meer bewust van hoe mijn lijf werkt en kan daarom beter met mijn scoliose omgaan.

Zonder de professionele aanpak, advies en enorme kennis van Evelyne had ik dat niet kunnen bereiken."

Wilna

Vooruitgang

Niet opgeven. Wel accepteren.

Deze doorzetter, die zo'n drie jaar geleden bij mij begon heeft in september weer haar eerste Ten Miles gelopen in Tilburg.
Het was eigenlijk net iets te vroeg voor zo'n afstand. Maar ze heeft het einde gehaald. Zo waanzinnig knap. Zo gaaf om haar te mogen feliciteren bij de finish.

Drie jaar geleden was haar rug volledig "vastgedraaid". Een scoliose zorgde ervoor dat ze amper nog normaal kon wandelen. We zijn heel klein begonnen. Samen. Losmaken. Kleine bewegingen. Warmte. En iedere keer weer samen! kijken wat haar verder hielp. Daarnaast heeft ze heel veel thuis geoefend.

Deze topper is nog lang niet klaar. Haar hardloop afstanden worden langer. En nog veel belangrijker: haar gemak met lopen wordt steeds groter. En misschien het allerbelangrijkste: ze is in staat om aan te geven wanneer het níet meer gaat en dan te stoppen. Het laatste stapje is -mentaal gezien- om dan nog steeds trots te zijn op haar prestatie. Ik ben ervan overtuigd dat er nog een heleboel winst te behalen valt.

Niet opgeven, maar wel accepteren.